سیاسی

تاریخ بماند به‌جایش، حتی خیر جغرافیا را ندیدیم

نوشته شده توسط admin در تاریخ 16 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 44

---

نویسنده: امیرداد پارسا

با دوستی از گرمی و سردی‌های روزگار صحبت کردیم؛ او از امکانات رفاهی و معیشتی که به دست آورده بود می‌گفت و از دنیای بیرون، خوبی‌های مهاجرت و سختی‌هایش روایت‌های جالبی داشت. اما من از فقر و چالش‌های بی‌شماری گفتم که روح و روان بسیاری از انسان‌های عصر و نسل ما را می‌خراشد و فرسوده می‌کند.

چالش‌هایی که یکی پس از دیگری انسان‌ها را به سوی سرنوشتی دیگر می‌کشاند و متأسفانه بسیاری را تا مرز آوارگی در سخت‌ترین شرایط، برای جستجوی لقمه‌ای نان به کشورهای همسایه و دیگر نقاط مجبور ساخته است.

بحث به موضوعات جنجالی شبکه‌های اجتماعی کشیده شد و پیرامون واژه «افغان بودن» و نبودن سایر دودمان‌های این سرزمین نیز صحبت کردیم. به شوخی به او گفتم وقتی به چنین امکانات و زندگی مرفهی دست یافته‌ای، بد نیست کمی هم به تاریخ واقعی این سرزمین بپردازی؛ تاریخی مملو از افتخارات و دستاوردهای ارزشمند که نیازمند دقت و تأمل است.

همین‌که تاریخ گفتم او زبانش تیز تر و برنده تر شد و گفت شماهم ادعای تاریخ پنج‌هزار ساله را دارید؟ گفتم آری! ولی این تاریخ پنج‌هزار ساله‌‌ای که خیلی ها آن‌را به نفع خود شعار می‌دهند بیشترین افتخارات‌اش متعلق به زمان‌های جلوتری می‌باشد که این جغرافیا به‌نام افغانستان نبوده است. 

او از دو آتشه های می‌باشد که به شدت مخالف خیلی از اصطلاحات کلیشه‌ای و تحمیلی می‌باشد که سال‌هاست برمردم ما تحمیل شده است حتی بارها از زبان آن به جای این‌که شهرستان شیندند بشنوم سبزوار می‌گفت و ماهم‌منظورش را به سختی می‌فهمیدیم و یا گاهی که متوجه نمی شدیم مجبور می‌شد دوباره به ما توضیح دهد. در ادامه حرف هایم را قطع کرد و گفت: نه خیر تاریخ را دیدیم و نه هم جغرافیا را.

حرف اش این بود که تاریخ بماند، حتی جغرافیا نیز با ما خوبی نکرد و ما در یک جغرافیای که همه چیز شعاری بود ولی در عمل چنان بی عدالتی و بی انصافی ترویج داده اند که راه از پیش همه گم‌شده بود و همین‌جاست که سخت ترین روزهای زندگی را بردوش می‌کشیم و حمل می‌کنیم.

منم اکنون به‌خود آمده‌ام و به فکر فرو رفته‌ام که دراین سرزمین شعاری اگر چنین نمی‌بود آدم‌ها باهم برابر می‌بودند. قوانین نقض نمی‌شدند و همه خود را در آیینه برابری و بازسازی می‌دیدند.

نیازی نبود برای زبان و فرهنگ و تاریخ دیگران ترافیک شویم و سرک بکشیم و خود را همه کاره‌ای این سرزمین بدانیم و این‌ها واقعا سخت تمام می شود.