فرهنگی

دستانی برای نان، دلی برای شعر

نوشته شده توسط admin در تاریخ 26 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 55

---

نویسنده: ماه نور روشن

گفت:

«آه… شما را چه به عاشقی؟

شما را چه به نوشتن؟

اصلاً باید در خانه بنشینی و به این فکر کنی که فردا، اگر عروسی کردی، می‌توانی غذا بپزی یا نه؟

یا اگر شدی بانوی یک خانه، توان اداره‌ی خانواده‌ای دوازده‌نفره را داری یا نه؟

تا حالا اصلاً به نان‌پزی فکر کرده‌ای؟»

بی‌آن‌که تُنِ صدایش را جدی بگیرم، آرام گفتم:

«خداوند برایم دستانی بخشیده تا بتوانم، هم‌زمان که می‌نویسم، غذایی هم بر آتش بگذارم.

ذهنی عطا کرده روشن، تا وقتی یادِ لبخندش در دل من است،

خانه را چنان بیارایم که وقتی خسته و بی‌رمق بازمی‌گردد،

تمام خستگی روزانه‌اش در آغوش لبخندم رنگ ببازد.

خداوند برایم قلبی داده تا عاشقانه دوستش بدارم؛

تا وقتی برایش با محبت چای می‌ریزم، نه فقط خستگی‌اش را، که دلش را هم آرام کنم.»

با لبخندی ساده گفتم:

«من نمی‌خواهم زنی باشم که تنها بلد است پخت‌وپز کند،

اما سفره‌اش بی‌لبخند و بی‌نور است.

نمی‌خواهم از آن‌ها باشم که وقتی خشمگین می‌شوند،

به‌جای در آغوش کشیدن یار،

ظرف به ظرف و دیگ به دیگ می‌کوبند.

من می‌خواهم هم بنویسم، هم بپزم.

می‌خواهم هم شعر بگویم، هم خانه را زیبا کنم.

بانو باشم؛ شاعری مهمان‌نواز،

که هم بلد است مهمانش را با یک بیت شعر میزبانی کند

و هم می‌تواند سفره‌ای بیندازد که هرکس ببیند، بگوید:

«دستت درد نکند.»

و من می‌خواهم دخترِ نسلی باشم

که یاد گرفته مهربانی ضعف نیست؛ قدرت است.

که آموخته صدا داشتن، دلیل بی‌محبتی نمی‌شود.

می‌خواهم همسرم بداند

من زنی هستم که پشت لبخندهایم فکر هست، ایمان هست، معنا هست.

که اگر دستم به آشپزخانه گرم است،

دلم گرمِ شعر است و چشمم به افق‌هایی دورتر.

من می‌خواهم وقتی فرزندم بزرگ شد،

بگوید:

«مادرم زنی بود که هم بلد بود نان بپزد،

هم بلد بود دنیا را کمی بهتر کند؛

با واژه‌هایش، با نگاهش، با آغوشش.»

می‌خواهم خانه‌ام فقط سقف و دیوار نباشد؛

خانه‌ام باید وطن باشد،

جایی برای آرام شدن،

نه فقط مکانی برای خوابیدن.

می‌خواهم اگر روزی مهمانِ شعرم شدی،

طعم نان داغ را هم در واژه‌هایم حس کنی،

بوی هل و دارچین را لابه‌لای سطرهایم ببویی

و بفهمی که زن بودن یعنی توانستن؛

در سکوت، در صدا، در زندگی.»