سیاسی

چهارده ماه در انتظار؛ قصه‌ی ناتمام حمید فرهادی

نوشته شده توسط admin در تاریخ 9 عقرب 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 372

---

نویسنده: بابک‌ بهرام

چهارده ماه است که از بازداشت حمید فرهادی، خبرنگار جوان افغانستانی در کابل می‌گذرد. او در روزگاری بازداشت از سوی استخبارات شد که هنوز امید به باز شدن فضای رسانه‌ای در افغانستان زنده بود. اکنون، بیش از یک سال پس از آن روز، نام او همچنان در میان خانواده، همکاران و نزدیکانش زمزمه می‌شود بی‌هیاهو اما پررنگ.

در خانواده‌ی فرهادی، زمان رنگ دیگری دارد. هر روز در انتظار خبری از پسر، از برادری که روزگاری میان دفتر و جاده‌‌های کابل در رفت‌وآمد بود، سپری می‌شود. مادر خانواده هنوز چشم به در دارد، به امید آن‌که صدای آشنایی از پشت در شنیده شود. انتظار، تنها واژه‌ی تکرارشونده‌ی این خانه است.

حمید، به گفته‌ی خانواده‌اش، جوانی آرام و صمیمی بود؛ هنوز در آغاز مسیر کاری‌اش، هنوز در تلاش برای ساختن آینده‌ای حرفه‌ای و بی‌ادعا. اکنون اما روزها و شب‌هایش در زندان می‌گذرد؛ در فضایی دور از نور و از جهان خبری. هیچ‌کس نمی‌داند او این روزها چگونه می‌گذراند، چه می‌خواند، به چه می‌اندیشد و با چه امیدی از خواب برمی‌خیزد.

آخرین دیدار خانواده با حمید، حدود یک ماه پیش از آغاز فصل سرما بود. در آن دیدار، هنوز باد سرد بگرام بر درها زندان این پایگاه نوزیده بود. خانواده لباسی زمستانی با خود نبرده بود. اکنون که شب‌های بگرام سرد و طولانی شده، پرسشی ساده اما سنگین در ذهن‌شان می‌چرخد: آیا حمید لباسی گرم دارد یا از سرما می‌لرزد؟

برای میرعلم فرهادی، برادر کوچک‌تر حمید، این روزها، روزهای تامل‌اند. او از رنج مادری می‌گوید که چشمانش در انتظار کم‌سو شده و از خانه‌ای که سکوت در آن جای گفت‌وگو را گرفته است. اما در میان این سکوت، هنوز شعله‌ای از امید روشن مانده؛ امید به روزی که درِ زندان باز شود، حمید به خانه بازگردد و لبخند دوباره بر چهره‌ی مادر بنشیند

این داستان فردی، اما بازتابی از وضعیت گسترده خبرنگاران افغانستانی نیز هست. از زمان تسلط دوباره طالبان، بیش از ۲۵۰ خبرنگار از سوی گروه طالبان بازداشت شده‌است. بسیاری شکنجه شده‌اند، دفترهای رسانه‌ای بسته یا زیر فشار سانسور قرار گرفته‌اند و خبرنگار با محدودیت‌های شدید و تهدید روبه‌رو شده‌اند. 

برخی از خبرنگاران بازداشت‌شده مانند مهدی انصاری، شکیب نظری هنوز در زندان‌اند و برخی دیگر مجبور به ترک کشور شده‌اند، زندگی خود را به ایران، پاکستان و کشورهای همسایه سپرده‌اند و چشم‌به‌راه امکان پناهندگی در اروپا و آمریکا هستند.

بازداشت، شکنجه، ناپدیدسازی، محدودیت شدید در پوشش خبری و اتهام همکاری با رسانه‌های خارجی، شیوه‌های مکرری هستند که خبرنگاران افغانستانی با آن مواجه‌اند. تعداد زیادی از آن‌ها هنوز در بلاتکلیفی‌اند؛ برخی روزها را در سردخانه‌های پاکستان و ایران می‌گذرانند، برخی دیگر با امید به آغاز فرآیند پناهندگی به اروپا و آمریکا منتظر مانده‌اند.

در این چشم‌انداز، قصه حمید فرهادی تنها یک چهره نیست، بلکه نمایانگر هزاران صدای خاموش است؛ نسلی که میان سانسور، بازداشت و مهاجرت، تلاش می‌کند حقیقت را منتقل کند و از آزادی مطبوعات دفاع کند. 

زندگی او و هزاران خبرنگار دیگر، نمونه‌ای از رنج و امیدی است که هر روز در گوشه و کنار افغانستان جاری است، در حالی که خانواده‌ها همچنان چشم به در دوخته‌اند و منتظر بازگشت عزیزان شان هستند.