سیاسی

سکوت از ترس، اطاعت نیست؛ هشدار فروپاشی در ساختار جامعه

نوشته شده توسط admin در تاریخ 18 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 50

---

نویسنده: عبدالنصیر ضیایی

 سکوتی که از ترس برخیزد، هرگز به معنای رضایت، محبت یا همراهی نیست. نه سکوت کودک در برابر والدین، نه سکوت متعلم در برابر استاد، نه سکوت کارمند در برابر مدیر، و نه سکوت مردم در برابر حاکمان. در همهٔ این سطوح، اگر ترس جایگزین اعتماد شود، آنچه تولید می‌گردد «اطاعت پایدار» نیست، بلکه «نفرت پنهان و نارضایتی انباشته» است.

از دید جامعه‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی، قدرتی که با ارعاب و محدودیت اعمال شود، فقط ظاهر آرامش را نگه می‌دارد؛ اما در باطن، بذر فروپاشی را می‌کارد. چنین سکوتی، نه نشانهٔ ثبات است و نه نشانهٔ محبوبیت؛ بلکه علامت هشداردهندهٔ یک تعادل شکننده است که هر لحظه می‌تواند به بحران تبدیل شود.

 تجربهٔ سیاسی افغانستان نیز این حقیقت را بارها ثابت کرده است. هر نظامی که مشروعیت و همراهی مردم را با فشار، تحمیل و زور جایگزین کرد، دیر یا زود در برابر انباشت نارضایتی‌ها سقوط نمود. در خانواده، مکتب، اداره و دولت، روش‌های خشونت‌آمیز تنها یک نتیجه دارد: افول اعتماد، گسترش سرکشی پنهان، و حرکت تدریجی جامعه به سوی بی‌نظمی و فروپاشی.

افغانستان امروز نیز با همین واقعیت روبه‌رو است. آرامش سطحی موجود، آرامش رضایت‌مندانه نیست؛ بلکه سکوتی است برخاسته از خستگی، بی‌پناهی و ترس. چنین وضعیتی پایدار نیست و جامعه را از درون فرسوده می‌سازد.

     راه نجات کشور، بازگشت به گفت‌وگو، مشارکت، قانون‌پذیری، احترام به تنوع اجتماعی و ایجاد اعتماد است. تنها قدرتی پایدار می‌ماند که بر «رضایت» استوار باشد، نه بر «ترس».