فرهنگی

پاییز رسید

نوشته شده توسط admin در تاریخ 16 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 69

---

نویسنده: میراجان امیری

بخش نخست:

آسمان ابری و پُر از بُغض بود. هوا آهسته‌آهسته رو به تاریک شدن می‌رفت. همه خسته و مانده از کار و روزگارِ خود، در حال آمدن بودند. هدایت کنار دوکانِ ماما صادق، برای آمدنِ زیبده انتظار می‌کشید.

زیبده، دانشجوی دندان‌پزشکی در یکی از دانشگاه‌های خصوصی بود و در آخرین مرحلهٔ دورهٔ دانشجویی‌اش به سر می‌بُرد و اوقات فراغت خود را در یکی از کلینیک‌های شخصی، به‌صورت کارآموز، در نزدیکیِ خانه‌شان برای یادگیری سپری می‌کرد.

هدایت پسری بود با قد بلند، چشم‌های سبز و موهای ژولیدهٔ رو به رفتن. هدایت فارغِ دانشکدهٔ اقتصادِ دانشگاه کابل بود و قبل از چرخش نظام، در یکی از مؤسسات خارجی کارمند بود. از شدت خستگی و دلتنگی، گاه در مقابل دوکان محله‌شان می‌نشست و با ماما صادق، دوکاندار، صحبت‌هایی از روزگارِ حال و گذشته رد و بدل می‌کرد و گاه هم با رفیق خود، داریوش، نشسته حال و هوای شعر و غزل را برپا می‌کردند.

از قضا روزی با دخترِ ماه‌رویی با چشم‌های سیاه مقابل می‌شود و با همان نگاه اول، که از دَمِ صورتش چنان آرام و آراسته می‌گذشت، عاشق می‌شود؛ عاشق آن چشمانِ شهلا و صورتِ چون ماه. محوِ نگاهِ پُر رمز و رازش می‌شود و رفته‌رفته وابسته و دل‌شیفتهٔ آن ماه‌روی می‌شود.

گذر زمان ثابت می‌کند که دیگر هدایت عاشق و دل‌باختهٔ چشمِ سیاه شده است. و آن‌طرف، چشم سیاه (زیبده) کم‌کم آگاه می‌شود که هدایت علاقهٔ خاصی به وی گرفته است. در وقت رفت‌وآمدِ وی، در گوشه‌ای از کوچه سبز می‌شود و چشمش را گاه‌گاه به سمت او بلند می‌کند، اما از اینکه تحت تأثیر هوایِ چشم سیاه قرار گرفته، فوراً دوباره نگاهش را به زمین می‌گذارد.

ادامه دارد…