سیاسی

برقع اجباری و خشم زنان هرات؛ مبارزه برای کرامت و آزادی ادامه دارد

نوشته شده توسط admin در تاریخ 22 عقرب 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 1105

---

در هفته‌های پسین، طالبان در هرات محدودیت‌های خود بر زنان را تشدید کرده‌اند و پوشیدن برقع یا چادری را برای ورود به اداره‌های دولتی، بیمارستان‌ها، مکتب‌ها و حتا فروشگاه‌ها اجباری اعلام کرده‌اند. 

معلمان زن در صورت نپوشیدن چادری غیاب محسوب می‌شوند و احتمال برکناری آنان وجود دارد. زنان بیمار و دانش‌آموزان نیز بارها پشت درهای بسته مانده‌اند، بی‌آن‌که بتوانند از خدمات ضروری بهره‌مند شوند.

سازمان پزشکان بدون مرز گزارش داده است که این محدودیت‌ها باعث کاهش ۲۸ درصدی پذیرش بیماران زن در بیمارستان‌ها شده و تاکید کرده است که «هر محدودیت به معنای تاخیر یا انکار مراقبت پزشکی است». 

در یکی از موارد دردناک، یک زن باردار به دلیل نداشتن برقع از ورود به بیمارستان زایشگاه گذرگاه منع شد؛ این اقدام منجر به پارگی رحم، مرگ نوزاد و به کما رفتن مادر گردید.

بر اساس بیانیه این سازمان، از تاریخ ۵ نوامبر به بعد، زنان از جمله بیماران، همراهان (پایوازان) و کارمندان زن، بدون پوشیدن برقع اجازه ورود به مراکز صحی، به‌ویژه شفاخانه ولایتی هرات را ندارند.

سارا شتو، یکی از مسوولان پزشکان بدون مرز، هشدار داده است: «تصمیم طالبان، کرامت انسانی زنان را زیر سوال می‌برد و دسترسی آنان به درمان را به‌شدت محدود می‌کند. به گفته او، هر محدودیتی که بر زنان تحمیل می‌شود، به معنای محرومیت از مراقبت حیاتی است.»

جنبش عدالت‌خواه زنان افغانستان در بیانیه‌ای اعلام کرده است: «چهار سال از محدودیت‌های طالبان بر زنان گذشته و این سیاست‌ها زندگی زنان و دختران را به جهنم مبدل کرده است. جهان نباید در برابر این ظلم سکوت کند.»

جنبش فانوس آزادی زنان افغانستان نیز تاکید کرده است که «تحمیل پوشش اجباری، نقض حیثیت انسانی و آزادی فردی است. اسلام دین آگاهی و انتخاب است، نه اجبار و ترس. پوشش زمانی ارزشمند است که از ایمان درونی برخیزد، نه از فرمان و تهدید.»

در واکنش به این سیاست‌ها، زنان هرات با برگزاری تجمعات نمادین، برقع‌ها را سوزانده و اعلام کرده‌اند که تسلیم اجبار نخواهند شد. 

فرحت صدیقی، فعال حقوق زن، می‌گوید: «حجاب زمانی احترام دارد که از اختیار و ایمان زن برخیزد. اما وقتی با تهدید و اجبار تحمیل شود، زنجیری است بر دست و پای زنانی که فقط می‌خواهند آزاد و انسانی زندگی کنند.»

سمیه فرهمند، فعال دیگر، نیز تاکید می‌کند: «حجاب اجباری تنها پوشاندن چهره نیست؛ این فرمان در واقع خاموش کردن نیمی از جامعه است. طالبان با این تصمیم نه از دین دفاع می‌کنند، بلکه پشت ترس خود پنهان شده و می‌خواهند صدای زنان را خفه کنند.»

گزارش‌های میدانی و بین‌المللی نشان می‌دهند که این محدودیت‌ها پیامدهای سنگینی برای زنان دارد. یک مادر در بیمارستان حوزوی هرات می‌گوید: «طفل بیمارم را در آغوش داشتم و درمانده بودم. نمی‌دانستم برقع را از کجا بیاورم یا چگونه اجازه ورود بگیرم.»

فعالان می‌گویند این سیاست‌ها نه دین را پاس می‌دارد و نه امنیت ایجاد می‌کند؛ بلکه ابزاری برای حذف زنان از زندگی اجتماعی است. بیانیه جنبش عدالت‌خواه می‌افزاید: «پوشش زمانی ارزش دارد که انتخاب شود، نه وقتی با تهدید و ترس بر تن زنان تحمیل گردد.»

ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل، در تازه‌ترین گزارش خود گفته است که طالبان از سال ۲۰۲۱ تاکنون به‌صورت سیستماتیک زنان و دختران را از حقوق اساسی‌شان محروم کرده و نهادهای قانونی و حمایتی را از بین برده‌اند. به گفته او، محدودیت‌های تازه در هرات نمونه‌ای دیگر از سیاست سرکوبگرانه طالبان برای کاهش حضور زنان در عرصه عمومی است.

فعالان هشدار داده‌اند که این اقدام‌ها پیامدهای گسترده‌ای برای عدالت، توسعه و ثبات اجتماعی دارد. آنان تاکید می‌کنند: «زنان افغانستانی علی‌رغم تهدیدها، از حقوق، کرامت و آزادی خود دفاع خواهند کرد. ما سکوت نخواهیم کرد.»

جنبش فانوس آزادی زنان نیز اعلام کرده است: «ما در برابر تبعیض و ستم ایستاده‌ایم. زنان افغانستانی نمی‌خواهند در قفس زندگی کنند. آزادی ما قابل معامله نیست و هیچ فرمانی نمی‌تواند اراده و صدای ما را خاموش کند.»

سازمان پزشکان بدون مرز بار دیگر هشدار داده است که ادامه چنین سیاست‌هایی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری بر سلامت زنان بگذارد و آنان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی‌شان محروم سازد. این سازمان از مقام‌های طالبان خواسته است فوراً در تصمیم خود بازنگری کنند و دسترسی آزاد و بدون تبعیض زنان به خدمات صحی را تضمین نمایند.

در مکتب‌های دخترانه نیز معلمان و دانش‌آموزانی که از پوشش کامل سر باز می‌زنند، از ورود منع شده و با تهدید تعلیق یا اخراج روبه‌رو هستند. گروه‌های مدنی و جنبش‌های زنان تاکید کرده‌اند: «ما برای آموزش، آزادی و حضور در جامعه مبارزه خواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد صدای‌مان خاموش شود.»

زنان افغانستان در چهار سال گذشته با شدیدترین محدودیت‌های تاریخ معاصر روبه‌رو بوده‌اند، اما جنبش‌های زنان اصرار دارد که مبارزه برای کرامت، آزادی و حضور اجتماعی ادامه داشته و هیچ فرمان و تهدیدی نمی‌تواند اراده آنان را متوقف کند.

نویسنده: حامیه نادری