سیاسی

رنج پنهان خبرنگاران افغانستانی در ایران

نوشته شده توسط admin در تاریخ 23 عقرب 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 174

---

اجمل امین، مستعار یکی از خبرنگاران افغانستانی مقیم ایران است که بیش از سه سال در انتظار کمک نهادهای حمایت‌کننده زندگی می‌کند. او هر روز چشم به راه خبری است که پرونده‌اش را برای انتقال به کشور امنی پیش ببرد، اما این انتظار طولانی تنها خستگی و ناامیدی را برایش به همراه داشته است. 

اجمل می‌گوید: «ما حتا حق نداریم بی‌صدا بمیریم؛ چون هر روز هزار بار از ترس می‌میریم.»

تهمینه کریم، خبرنگار زن افغانستانی، وضعیت مشابهی را تجربه می‌کند. او از بلاتکلیفی و بی‌سرنوشتی بسیاری از خبرنگاران زن در ایران می‌گوید: «نه می‌توانیم کار کنیم، نه امکان بازگشت داریم، نه راهی برای خروج از ایران وجود دارد. در یک بن‌بست انسانی گیر کرده‌ایم.»

این داستان درد مشترک ده‌ها خبرنگار و کارمند رسانه‌ای افغانستانی است که پس از سقوط افغانستان در سال ۲۰۲۱ به ایران پناه برده‌اند، اما اکنون در وضعیت ناامیدکننده‌ای زندگی می‌کنند که خود آن را «کابوس بی‌پایان» می‌نامند.

با بازگشت طالبان به قدرت، موج گسترده‌ای از تهدید، بازداشت و خشونت علیه خبرنگاران افغانستانی شکل گرفت. بسیاری مجبور به ترک کشور و پناه بردن به ایران شدند، اما آنچه انتظار داشتند، امنیت و آرامش نبود؛ بلکه زندگی در ترس و بلاتکلیفی ادامه یافت.

در چهار سال گذشته، روند بازداشت و اخراج پناهجویان افغانستانی در ایران افزایش یافته است. بسیاری از خبرنگاران مدرک اقامت معتبر ندارند و با عدم صدور و تمدید ویزا مواجه‌اند. هر بار بیرون رفتن از خانه، خطر بازداشت و بازگرداندن به افغانستان را به همراه دارد؛ جایی که تهدید مرگ همیشگی است.

در میان این مشکلات، کودکان خبرنگاران بیشترین آسیب را می‌بینند. آنها از حق آموزش، بازی و زندگی سالم محروم‌اند و در صورت بیماری، به دلیل نداشتن بیمه و هزینه درمان، اغلب از پذیرش در بیمارستان‌ها محروم می‌شوند.

در حالی که بسیاری از خبرنگاران از سال‌ها پیش در نهادهای بین‌المللی ثبت‌نام کرده‌اند و برخی حتا برای مصاحبه تعیین وقت شده بود، اما به دلیل مشکلات سیاسی و لغو مصاحبه‌ها، روند پناهندگی آنها متوقف مانده است و همچنان در انتظار آینده‌ای نامعلوم به سر می‌برند.

خبرنگاران افغانستانی مقیم ایران از دفتر کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل درخواست دارند تا روند بررسی پرونده‌های پناهندگی‌شان تسریع شود، فشار دیپلماتیک بر دولت‌های مربوطه افزایش یابد و کمک‌های فوری اقتصادی، درمانی و روانی برای آنها فراهم شود.

این خبرنگاران که روزی صدای مردم خود بودند، امروز در سایه ترس و بی‌سرنوشتی زندگی می‌کنند و تنها یک خواسته دارند: «صدای ما را بشنوید، پیش از آنکه دیر شود.»

نویسنده: شایق قاسمی