اجتماعی

فرخنده؛ مرگی در سایه سکوت و بی‌عدالتی

نوشته شده توسط admin در تاریخ 25 عقرب 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 255

---

تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، بسته شدن دروازه‌های مکتب‌ها به‌روی دختران و محدودیت‌های شدید دیگر، آغاز روزگار سیاه و پر از درد برای زنان و دختران این سرزمین بود. دخترانی که روزگاری رویای پرواز و آزادی در سر داشتند، حالا زندانی خانه‌هایشان شدند؛ بیکار، بی‌صدا و گرفتار ازدواج‌های اجباری. 

برخی دست به مهاجرت زدند و بسیاری دیگر زیر چکمه‌های خشن تالبان و مردان سنتی جان دادند. فرخنده، ۱۷ ساله‌ که زندگی‌اش تازه شروع شده بود، یکی از این قربانیان است؛ نه نخستین و نه آخرین.

فرخنده که به دلیل بسته بودن مکتب از تحصیل بازمانده بود، حدود ۴۵ روز پیش بر اساس توافق خانواده‌ها با حماد مشهور به الماس، پسر حاجی احسان‌الله ملقب به حاجی ملنگ، ازدواج کرد. اما این زندگی نوپا به شکلی مرموز و ناگهانی به پایان رسید.

صبح ۱۵ نوامبر، همین دیروز، جسد فرخنده در خانه خانواده همسرش در گلبهار سنتر پیدا شد؛ جسدی که همراه خود سوال‌های بی‌پاسخ و صدای شکسته خانواده‌ای داغدار را به همراه داشت.

منابع موثق می‌گویند خانواده او قصد داشتند جسد را به طب عدلی منتقل کنند تا علت مرگ روشن شود، اما حاجی احسان‌الله، که سهم‌دار معدن طلای قریه سمتی در ولسوالی چاه‌آب تخار است و نفوذ زیادی دارد، مانع این کار شد.

نزدیکان فرخنده می‌گویند برادر او در شرکت استخراج طلای حاجی احسان‌الله کار می‌کند و همین ارتباط خانواده را در فشار و سکوت فرو برده است؛ سکوتی که درد را دوچندان می‌کند.

این حادثه تلخ نمونه‌ای است از دردهای ناگفته زنان افغانستانی که زیر بار ظلم و نفوذهای ناعادلانه خرد می‌شوند و صدای‌شان در میان هیاهوی قدرت‌ها گم می‌شود.

کارشناسان حقوق بشر و فعالان مدنی معتقدند، نبود نهادهای مستقل و قوی برای حمایت از حقوق زنان، همراه با نفوذ گسترده گروه‌های مسلح و قدرت‌های محلی، بزرگ‌ترین مانع بر سر راه تحقق عدالت است. خانم مریم رحیمی، فعال حقوق زنان، در این باره می‌گوید: «وقتی ساختارهای قانونی ضعیف و ناقص باشند و نفوذ افراد پرقدرت در محاکم و نهادها غالب شود، قربانیان به ویژه زنان، نمی‌توانند صدایشان را به گوش عدالت برسانند.»

به گفته کارشناسان، راهکارهایی مانند تقویت نهادهای قضایی مستقل، حمایت بین‌المللی برای نظارت بر حقوق بشر، و آموزش گسترده جامعه درباره حقوق زنان می‌تواند گامی مؤثر برای کاهش این فجایع باشد.

فرخنده دیگر صدایی ندارد، اما ما هنوز می‌توانیم صدای او باشیم؛ صدای اعتراض، دادخواهی و امید به فردایی که عدالت و حقوق زن را به رسمیت بشناسد. تا وقتی که این سکوت‌های تلخ ادامه داشته باشد، هر روز ممکن است قربانی دیگری مانند فرخنده در این سرزمین به دنیا بیاید و برود، بی‌آنکه عدالت در انتظارش باشد.

نویسنده: شایق قاسمی