اجتماعی

روز جهانی کودک؛ وقتی کودکان افغانستان از لبخند محروم می‌مانند

نوشته شده توسط admin در تاریخ 29 عقرب 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 32

---

روز جهانی کودک، روزی که در سراسر جهان به جشن کودکی، شادی و حق آموزش اختصاص یافته است، برای افغانستان تصویری متفاوت دارد؛ روزی که بیشتر شبیه آیینه‌ی است که واقعیت‌های تلخ کودکان این کشور را بی‌پرده نمایان می‌کند. در کشوری که جنگ، فقر و ناامنی سایه سنگینی بر زندگی کودکان افکنده، لبخند به روی چهره‌های کوچک‌شان به مهمانی نایاب بدل شده است.

این روز باید یادآور حق طبیعی کودکان باشد؛ حقی که کودکی را به آنها می‌بخشد و بزرگسالان را مسوول نگه می‌دارد. اما در افغانستان، کودکان بیشتر با دشواری‌های روزمره و نیاز به بقا دست‌وپنجه نرم می‌کنند تا بازی و شادی. 

در جاده‌ها و کوچه‌های شهرهایی چون کابل، بلخ، هرات و قندهار کودکانی دیده می‌شوند که به جای بازی و درس خواندن، ساعت‌ها کار می‌کنند. کودکانی که دست‌هایشان ترک خورده از سرما و خسته از کار روزانه است؛ کودکانی که به جای کتاب و دفتر، بار زندگی را به دوش می‌کشند.

حق آموزش که باید اصلی‌ترین و بنیادی‌ترین حق هر کودک باشد، در افغانستان به آرزویی دور و دست‌نیافتنی تبدیل شده است. سال‌ها جنگ و ناامنی زیرساخت‌های آموزشی را تخریب کرده و به ویژه دختران را از مکتب محروم کرده است. بسیاری از صنف‌های درس تعطیل شده‌اند، کتاب‌ها کمیاب و کودکان ناگزیرند در مسیری پرخطر برای رسیدن به مدرسه گام بردارند. در حالی که جهان از آینده روشن کودکان حرف می‌زند، کودکان افغانستانی همچنان در جست‌وجوی آینده‌ای نامطمین و پر از ابهام هستند.

فقر نیز نقش مهم و تلخی در این داستان دارد؛ فقر خانواده‌ها را به سمت فروپاشی می‌کشاند و کودکان را به خیابان‌ها و کارهای سخت وادار می‌کند. برخی کودکان مجبور به انجام کارهایی می‌شوند که جسم و روحشان را می‌آزارد و برخی دیگر قربانی ازدواج‌های زودرس می‌شوند. دختران در این میان بیشترین آسیب را می‌بینند؛ محرومیت از آموزش، کمبود امکانات بهداشتی و محدودیت‌های اجتماعی مسیر آینده‌شان را تاریک‌تر می‌سازد.

با وجود همه این سختی‌ها، هنوز شعله‌های امید در دل افغانستان روشن است. صنف‌های غیررسمی و مکتب‌های داوطلبانه، خانواده‌هایی که حتا در فقر شدید آرزوی تحصیل فرزندان‌شان را دارند، و کودکان با رؤیاهای کوچک اما پایدارشان، گواه این امید هستند. شاید یک دفتر، یک مکتب و یک فرصت ساده برای کودکی‌کردن، آرزوهای بزرگی برای این کودکان باشد.

روز جهانی کودک در افغانستان بیش از یک جشن، روز است برای دیدن واقعیت‌هایی که معمولن نادیده گرفته می‌شوند؛ فرصتی برای یادآوری اینکه کودکان افغانستانی هنوز شایسته لبخند و خوشبختی‌اند، حتا اگر این لبخند در زندگی‌شان غریب باشد. این روز فرصتی برای تامل و توجه بیشتر است تا شاید داستان کودکی در این سرزمین روزی رنگی روشن‌تر و پرامیدتر به خود بگیرد.

نویسنده: بابک بهرام