سیاسی

گرسنگی کودکان خبرنگاران در سایه سمپوزیوم‌های لوکس حامیان

نوشته شده توسط admin در تاریخ 3 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 32

---

در حالی که شماری از خبرنگاران افغانستان در کشورهای  ایران ‌و پاکستان در شرایط سخت و بی‌سرنوشتی به سر می‌برند، گروه دیگری زیر نام «حامی خبرنگاران» در هتل‌های گران‌قیمت و سمپوزیوم‌ها، هزاران دالر را صرف غذاهای لذیذ و سفرهای تفریحی می‌کنند. 

این تضاد عمیق، صدای اعتراض فعالان مدنی و خبرنگاران گیرمانده در ایران و پاکستان را بلند کرده است.

وضعیت بحرانی خبرنگاران بی‌سرنوشت در ایران شماری از خبرنگاران افغانستانی مقیم ایران، روزگار سختی را پشت سر می‌گذارند. بسیاری از آن‌ها به دلیل نداشتن مدارک اقامتی معتبر از ترس بازداشت و اخراج اجباری حتا جرأت خروج از خانه را ندارند.  ابراهیمی که نام خانوادگی یک خبرنگار افغانستانی است و در تهران نگهبان یک باغ می‌باشد، در گفت‌وگو با خبرنگار «ثانیه» می‌گوید: «هیچ روز و هیچ ساعتی سایه تاریک بازداشت و اخراج از ایران از سر ما و خانواده‌های‌مان کم نمی‌شود. بازگشت به افغانستان برای من مساوی با مرگ است. طالبان هر خبرنگار را یک دشمن مسلح در مقابل خود می‌دانند.»

کریمه، خبرنگار زن افغانستانی که در گوشه‌ای از شهر تهران از طریق زعفران پاکی مخارج خانواده‌اش را به سختی تامین می‌کند، می‌گوید: «کودکان ما بی‌گناه‌ترین قربانیان‌اند. آن‌ها از حق آموزش و زندگی عادی محروم‌اند، بیمارستان‌های ایران ما را نمی‌پذیرند؛ نه بیمه داریم، نه توان مالی درمان. شب‌ها را با صدای سرفه و گریه کودکان مان می‌گذرانیم و روزها را در ترس درِ کوبیده‌ی ماموران پولیس ایران.»

کریمه از نبود حمایت می‌گوید: «طی سه سال گذشته، هیچ نهاد حامی خبرنگاران فریاد ما را نشنیده است.»

یک خبرنگار دیگر که نمی‌خواهد نامش فاش شود، می‌گوید: «نهادهای SNJ و RSF برای برخی همکارنش زمان مصاحبه پناهندگی داده بود، اما به‌دلیل تیرگی روابط ایران و فرانسه همه مصاحبه‌های‌شان لغو شد. ما نه راه بازگشت داریم، نه راهی به کشور امن؛ تنها امیدی لرزان باقی مانده که هر روز کم‌رنگ‌تر می‌شود.»

در سوی دیگر، شماری از خبرنگاران افغانستان به شدت از برخی نهادهای «حامی خبرنگاران» انتقاد می‌کنند که فقط در پی پروژه‌گیری و جمع‌آوری بودجه‌اند و هیچ روزی کنار خبرنگاران گیرمانده و بی‌سرنوشت نبوده‌اند.

منابع آگاه می‌گویند این نهادها حتی مادرکلان ۸۹ ساله‌شان را زیر نام خبرنگار از افغانستان به آلمان انتقال داده‌اند، در حالی که خبرنگاران واقعی در ایران و پاکستان بی‌پناه رها شده‌اند.

خبرنگاران گیرمانده در پاکستان نیز وضعیت مشابهی دارند. می‌گویند در گروه‌های واتس‌اپی با ناله از گرسنگی کودکان و نداشتن نان شکایت کردند، اما واکنش به‌ اصطلاح «حامیان‌خبرنگاران» در این گروه‌ها چنان سرد و تحقیرآمیز است که انگار  نخست‌وزیران اروپا باشند نه حامی خبرنگار.

تضاد عمیق میان شعارهای حمایت از خبرنگاران افغانستان و واقعیت تلخ تبعید آنها در کشورهای همسایه، نیازمند توجه جدی نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری است. آنانی که در سایه این بحران، به دنبال پروژه‌های هزاران دالری و سمپوزیوم‌های پرهزینه‌اند، باید پاسخگوی بی‌سرنوشتی واقعی خبرنگاران باشند.