سیاسی

ترک مکتب به‌خاطر لنگی؛ بحران تعلیمی در تخار

نوشته شده توسط admin در تاریخ 3 قوس 1404

اشتراک گذاری: فیسبوک | توییتر | واتس‌اپ | لینکدین
بازدیدها: 3

---

در ولایت تخار، صدای جوانانی به گوش می‌رسد که از روزهای دشوار تعلیمی در سایه تغییرات ناخواسته شکایت دارند. دانش‌آموزانی که روزگاری امید داشتند با درس و دانش زندگی بهتری بسازند، امروز از شرایط تعلیمی و نظام اجباری لباس خاص، یعنی «لنگی»، ناخشنودند. آنان می‌گویند که آمدن طالبان، به جای تمرکز بر کیفیت تعلیم و حضور در صنف‌های درسی، همه توجه‌ها را به اندازه ریش و لنگی‌معطوف شده‌است‌.

ادریس، ۱۹ ساله و متعلم صنف دوازدهم لیسه ابوعثمان تالقانی، یکی از این دانش‌آموزان است. او با صدایی مملو از ناامیدی می‌گوید: «نمی‌دانم لنگی که سنت پیامبر مبارک است، دیگر چه کیفیت دارد که طالبان این همه به آن اصرار دارند. برعکس، وقتی لنگی می‌پوشم احساس سردرد، کم‌ذهنی و دلخوری دارم و آن را یک پدیده اجباری می‌دانم.» 

ادریس تاکید می‌کند که در حال حاضر لنگی بر آموزش، کیفیت درس و محتوای آموزشی اولویت پیدا کرده و «درس و تعلیم گلیمش جمع شده است.» او با تاسف می‌گوید که بسیاری از همصنفی‌هایش مکتب‌ها را ترک کرده و در شهر به کسب و کارهای کوچک و دست‌فروشی مشغول شده‌اند.

شفیق‌الله کریمی، متعلم صنف یازدهم لیسه سید عبدالله شهید، نیز شرایط مشابهی را توصیف می‌کند: «هر روز استاد موظف با چامپه لنگی اندازه می‌گیرد و باید حتماً چهار متر باشد. هر روز مجبوریم لنگی بخریم و بیاوریم.» 

او از نبود کتاب‌های درسی مناسب، درس‌های با کیفیت و ظرفیت‌سازی در سیستم آموزش گلایه می‌کند و می‌گوید: «به جای این که در مکتب نمره به لنگی داده شود، بهتر است آدم دنبال یک کار و بار باشد تا مکتب خوانی.» 

شفیق‌الله با تلخی اضافه می‌کند که تا زمانی که نظام طالبان باشد، مکتب، دانشگاه، سواد و افراد متخصص معنا ندارد و دانش‌آموختگان در این نظام هیچ آینده‌ای ندارند؛ اما افرادی بدون سواد و فهم در مناصب مسلکی قرار می‌گیرند.

شمس‌الدین، که تا صنف یازدهم در لیسه سید عبدالله شهید درس خوانده بود، داستانی تلخ‌تر دارد. او می‌گوید: «در دوره جمهوریت، برادران و خواهرانم درس خواندند، دانشگاه رفتند، داکتر و مهندس شدند و زندگی خوبی ساختند؛ اما من که نوجوان و متعلم بودم، بدبختانه طالبان آمدند و من مجبور شدم از صنف یازدهم مکتب را رها کنم و به دکانداری روی بیاورم.» 

او دلیل ترک مدرسه را فقدان درس، حاضری و آینده کاری می‌داند و معتقد است که این وطن در حاکمیت طالبان روزهای تیره و تاریک را می‌گذراند. شمس‌الدین با تاکید می‌گوید: «دوره جمهوریت از نظر تعلیم، سواد، دانش، دانشگاه و مکتب‌سازی یک دوره طلایی بود، اما حاکمیت طالبان از هر نظر یک تباهی و عقب‌گرد بزرگ است.»

این صدای نسل جوانی است که در برابر نظام آموزشی کنونی می‌ایستد و با دل پر می‌گوید: تعلیم دیگر معنای خود را از دست داده، و جای آن را قواعد ظاهری و فشارهای غیرعلمی گرفته‌اند. آیا کسی صدای آنها را خواهد شنید؟